Dawno mnie nie było. Można powiedzieć,  że mam depresję,  albo coś w tym stylu. Zazwyczaj źyję w szarym świecie. Niestety nie mogę wciąż sie pogodzic z myślą o Stasia chorobie. Póki co potencjalnej,  ale serce matki wie najlepiej.

Synek był ostatnio chory i poszlismy do innrgo GP,  więc znowu mu wspomniałam o swoich podejrzeniach, na co usłyszałam odpowiedź,  że mam normalne, żywe dziecko.  Tak bardzo chciałbym w to wierzyć.  Wiele oddalabym za wiarę. 

Nie umiem nawet pokłócic się z Bogiem,  nawet żal mi nie wychodzi. Modlitwy moje są zazwyczaj niedokończone. 

M. stara się mnie wspierać jak tylko umie, czuję jego miłość,  ale wciąż jest kilka rzeczy, których nie potrafi w sobie zwalczyć. Ma w sobie potwora jak każdy z nas,sztuką jest nauczyć się go kontrolować,  trzymać na smyczy. Nie mówię,  że mi to zawsze wychodzi, ale życie to przecież nieustanna walka.

Nie umiem juz pisac jak kiedyś. 

Nieustannie chowam płacz,  gdzieś w kieszenie, po kątach.  Nie chcę żeby moje chlopaki widziały

Płaczesz?

Nie, kroiłam cebulę. 

Jak to? 

W głowie mam morze cebulowe.

Wizytę u psychologa jednak mamy 3 maja dopiero, drżę ściskając w dloniach niewiadome.