Nie wiem co powiedzieć. Przewaga pustki. To tyle.

Same konkrety, więc.....

26 kwietnia jedziemy na spotkanie z Panią psycholog, zobaczymy co powie. Pani ta pracuje metodą krakowską, więc może nam coś ciekawego zaproponuje.

Wciąż gdzieś mam nadzieję, najczęciej wokół powiek, czasem w dupie.

Staś czasem lepiej, czasem gorzej. Odstawiłam niemal calkowicie telewizję, więc częściej na nas spogląda, czasem reaguje na imię, szczególnie, gdy woła tata. Gdy chce pić idzie do kuchni i staje przy blacie i buczy, jak go poprosze, żeby przyniósł piłkę to przynosi, podaje mi tez samochodziki, żebym mu je rozpedzała po podłodze, czasem zainteresuje się sorterem i próbuje dopasowywac kształty, nawet niekiedy się uda. Dużo mówi po swojemu, czasem mama, ale chyba tak sobie, jak tata przychodzi z pracy szepcze tata (raczej dada), jak tata wychodzi to nie chce robić papa, ale mówi to szeptem. Znowu robi brawo jak mu pokazujemy. To takie nasze małe postepy, każdy uśmiech - mały cud.

Czy to wystarczy....moje serce wciąż drży, bo  widzę jednak nadal to co złe.

Wyszły nam te cholerne czwórki i jeszcze jedna dwójka, druga w drodze.

Wciąż śpię niespokojnie, źle mi się śni, natrętnie. w ramionach M. szukam ukojenia..najlepiej jest, gdy jest obok,choć czasem jemu samemu wydaję się inaczej.

Ale mam tylko Stasia i jego, jego ciepło, gdy stygną wszystkie nadzieje, oddechy chcą ode mnie odejść, on jest ocaleniem.

http://www.youtube.com/watch?v=AYOis02...