Od dziś ciąża oficjalnie donoszona, mogę rodzić bez stresu w każdej chwili :)

Niby nic, ale (choć zupełnie bezpodstawne) miałam obawy, czy uda się donościć. Może przez to, że było dużo stresu i mało odpoczynku, ale w sumie każda mama w drugiej bądź kolejnej ciąży nie ma lekko.

Czy się boję? Tak.

Pierwsze rozstania ze Staśkiem, jak on to zniesie i jak ja to zniosę - pewnie ja gorzej niż on, tak to bywa.

Boje się porodu, nie bólu (choć bardziej niż za pierwszym razem, bo wiem co to znaczy), ale tego by spawnie poszło i żebym szybko mogła stanąć na nogi i działać na pełnych obrotach. 

O to by Krzyś był zdrowy i oby okazało się, że to Krzyś, nie Maryśka, co też przecież jest możliwe. 

No i potem kolki, neprzespane noce i Staś w tym wszystkim, by był dzielny i wszystko się jakoś poukładało.

W sumie nie ja pierwsza, ale schemat ten sam, te same lęki i obawy.

Pozdrawiamy z Poznania :) chmurnego, co również nie pomaga...