Sam krętolę bączki nie tylko z otworu między pośladkami, ale i taką fikuśną zabawką od Mamy ;) czy jestem zdolny to nie wiem. Tata wciąż narzeka, że nie śmigam na dwóch łapkach zamiast czterech. 

Mogłabym po Marcelkowemu, ale wolę po swojemu ;) 

Marceli stawia kilka kroków, ale jak mu się zaczyna za bardzo podobać wiwatowanie to tak szybko leci że gubi po drodze tyłeczek i ląduje w ramionach ciut za szybko niźli tego chcielibyśmy my. Do wyczekiwanego roczku ma jeszcze czas- który jak każdy dzień za dniem zleci tak niepostrzeżenie jak te ostatnie miesiace; w sumie już ich jedenaście dawno za nami. Łóżeczko obrócone, szczebelki na dzień wyciagane, co w jakiś sposób jest zabawne, bo wdrukowane w jego pamięć nawyki, że szczebelki zawsze tam są fikają mu psikusa kiedy zapomina, że już ich tam nie ma. Ale ma nieziemską frajdę, kiedy okazuje się, że sam umie wejść i wyjść z łóżeczka. Podobnie jak wejść na łóżko, ale z zejściem wciąż problem, porzebna asekuracja, ale dajemy radę ;)

Apetyt trwa, na szczęście, pobudki nad wcześnym ranem trwają, czerowne niebo za oknem o czwartej też.

Podobno mam dziś podły humor - dopatruję się w tym krzty prawdy, na pewno jej nie odmawiam. Coś wisi pod sufitem, jakby nieproszona pajęczyna tych co to tak ich nie lubię. 

Czas leci i przez palce ucieka. Marceli bardziej Marcelim się staje a ja - sama nie wiem. Jakoś mi smutno bez przyczyny.