Zance progi czterdziestki witajcie. Zaiste dawno tu nie buszowałam. Szkoda mi. Kamilki chyba najbardziej, ale Ona też chyba ma ten sam dylemat co ja - nieograniczony brak czasu.  

Marceli chodzi trzymając sie jedną rączką Farbenowej dłoni. Jest przesłodki, i wciąż niedościgniony. Każdego dnia nowe, każdego poznaje więcej, i więcej wymaga od nas. Nocami nie sypiamy, dniami nie odpoczywamy - Marceli. Perfekcyjna pani domu jaką pragnę być dobija mnie  i przygniata do podłogi, ale nie potrafię żyć w nieładzie, choć wiem, że czasem nic by się nie stało, gdyby nie było tak idealnie. Zresztą co za różnica - sprzątam, i wciąż się brudzi, więc sprzątam, od rana do wieczora godzę Marcelego, gotowanie i sprzątanie i jeszce wypady to tu to tam. Trudn i znój wieczorem powinnam wyregulować, wyłączyć odbiorniki, pójść kolokwialnie mówiąc - spać. Z głupoty, z niedoścignienia idealnego nie kładę się, tylko robię to na co nie mam okazji w dzień. Obecnie jestem na etapie dokształcania się w dziedzinie, którą kocham, fotografia już nie tylko na czucie, ale i na rozum. Kochana Ola, zapożyczyła mi stałkę 50mm. Działam. Uczę się. Przyzwyczajam. Marceli oczywiście tego najlepszym świadkiem i dowodem na fotografiach. Nie wiem ile może ich uzbierać przez całe życie - wiem, że technologia wciąż idzie do przodu, więc jakiś gigantyczny dysk to kiedyś zmieści w swoje wnętrzności. 
Farben mówi, że mam PMS, a ja chyba mam gorszy czas w myśleniu o samej sobie. Marceli jest kochany, choć mocno daje w kość, a ja gdzieś gubię swoją cierpliwość, swój stanowczy wychowawczy ton. Realizuję na tę chwilę jakieś minimum, brak mi chyba pomysłów na zabawę...? Bo wszystko już było? Nie wiem - może to jednak PMS i we wszystkim doszukuję się problemów swojej natury.  Za chiny ludowe nie zmusi mnie teraz nikt żebym puściła mu na chwilę choć jego ulubione SSL, wolę go taszczyć na nadwyrężonej ręce podczas odkurzania domu. Mam wrażenie, że mi odbija, coś się poprzesetawiało w klapkach. Nerwowam. Nie wiem czemu. 

Marceli, kiedy śpi, kiedy w końcu śpi - aniołek. Miłość wciąż pęcznieje. Chyba nie zbliża się ku końcowi. Mam nadzieję, że zmieszczę się z nią pod stratosferą.

Chęć bycia idealnym jest chyba destruktywna w moim przypadku. Albo ja się za mocno nad sobą użalam, albo jest mi gdzieś w głębi mnie smutno po prostu - ale z jakiego powodu jest to nie do wyjaśnienia na chwilę obecną.

Kamilka, może akurat trafisz na mój wpis - myślę o Was. I bardzo się martwię o Alunię. Muszę poczytać co u Was, bo osatni wpis był dość nieciekawy :/

DO ADMINA:
Proszę odpisz, albo coś - czy jest jakieś ograniczenie tekstowe w blogach?! Do tej pory nie wybaczyłam tamtego urwanego wpisu o wspomnieniach z dzieciństwa :/  będę znów kolokwialna - to było chamskie co mi uczynił edytor.

Zdjęcia wszystkie zrobione stałką.