O 4tej w nocy obudził mnie pokwilując, dałam mu wodę ( jak to zawsze w nocy), poił i wstał w łóżeczku. Wzięłam go do nas, dałam wodę, ale coś było nie tak. Serduszko mu szybko biło, cały się trząsł. I zwymiotował. Był dzielny prawie nie płakał. Dostał wysokiej gorączki, lekkie drgawki, i zmętniał całkiem. Usnął na chwilę i znów wymioty. Nie miałam w domu czopka paracetamolu ( zaczęłam siać wewnątrzną panikę), przeczytałam poradnik, sprawdziłam apteki w okolicy ( bo na naszym zadupiu zrezygnowali z całonocnych dyżurów aptek) - wszystkie od 8ej, jedyna w okolicy oddalona o 30 min jazdy autem :/ dzwonię do pediatry naszego (godz 6:30) nie odbiera ( poniekąd rozumiem), dzwonię do pediatry zza płotu - nie odbiera ( tą też rozumiem). Zaczynam panikować na głos, że trzeba będzie dzwonić na pogotowie. ( temeratura o 6tej - 39,00 C) Farben ubrał się by jechać do tej apteki, ale ostatecznie poszedł do sąsiadki, która podała mu czopki ( wychodząc właśnie z synkiem do przedszkola)  i która ostrzegła, że jak do godziny znów będą wymioty to na SOR. Pierwsze podejrzenie rota (szepiliśmy). 

Czopke założony tuż przed 7ą, pije wodę cały czas i już na szczęscie nie wymiotuje, teraz dostał mleczko. Czuję że temperatura spada. Boziu, jestem pełna nadziei, że będzie dobrze.


I teraz zwracam się do wszystkich mam, które razem ze swoją pociechą musiały przechodzić przez SOR, przez szpital, przez te wszystkie nieprzyjemne rzeczy, która ja mam nadzieję ominę razem z Mańkiem - mamy, jesteście cudowne. Domyślam się ile Was to musiało kosztować. Zważając na to ile łez mnie kosztowało samo pomyślenie o SORze :/

Trzymajcie kciuki za Mańka - jest dzielny, w przerwie snu się do nas uśmiechnął.