Tyle razy zaczynałam już najróżniejszego rodzaju wpisy - dopiero dziś zaczęłam się zastanawiać jak to się stało, że dopiero dziś się zaczęłam nad tym zastanawiać - skąd ja na to biorę pomysły ( a to ci). Ponad 200 wpisów poświęconych czemuś co ma jakiś związek z rodzicielstwem i życiem w ogóle. Hałda tego.

Przeszło mi przez głowę, że może czas zaprzestać bawić się w dziecinadę i pozostawić 40tkowe progi by ktoś inny mógł sobie teraz poprowadzić polecanego bloga ( o którego wcale się nie prosiłam) . Kiedyś czytałam na blogu księżniczkiMoniki, którą sobie pochwalam do dziś, choć rzadko tu już "Bywa"; w każdym bądź razie czytałam jej wpis, w którym była mowa o użytkowniczkach i ich ewolucjach. Był trafny.  ( szukam go, ale nie mogę odnaleźć, który to był, jak znajdę to podrzucę link). Zastanawiam się nad swoją użytkową ewolucją.

No były ostatnio w mojej głowie takie myśli co by rzucić to w pierony, nie pisać głupot skoro mogę je choć tej jednej osobie powiedzieć osobiście face to face a nie click to click. Ale wciąż wierzę, w jakiś sposób, że to moje pomniki ze spichrzu, no w każdym bądź razie coś co gdzieś pozostanie dopóki to wszystko będzie jeszcze - ten cały internet ( dobry Boże) ten cholerny internet..  (górnolotne porównania)

W każdym bądź razie, bo tak piszę i piszę jakby bez celu - chciałam ale nie umiem. Nie umiem rzucić tego w pierony. Mam aż tak nawalone, że do zimy się nie odgonię z tą nagonką myśli, a przecież początek mojego wirtualnego życia jest przede mną - jeśli nie będzie F ( bo będzie wielkim F w trasie) to będę istnieć tylko tak - na marginesie, gdzieś w zapadliskach siebie samej. Tylko click to click, skype to skype, noł fejs tu fejs. Kurde. Wiem, że będę potrzebować tej przestrzeni  - więc nie porzucam ostatnich nadziei.









Marceli robi z mamą noski- noski, woła Kaja na kuzynkę ( po imieniu, nie mniej nie więcej) straszy mamę "BU", na pieski krzyczy kiedy za głośno szczekają, na kurki ko ko, pierdzi ładnie w w rączki, a kiedy narobi w pielutę leci szybko do mamy i chce ściągać rajtki, spodenki lub co tam ma, łazi łazi łazi i tylko polko się liczy - czym ja jestem zmęczona, bo za rączkę nie pójdzie chyba że widzi schody wtedy wyciaga łapkę po asekurację. Jest kochany, choć czasem chciałabym odpocząć w dzień - walnąć się z książką w pełnym słońcu i mieć wielkie W.  Farbenowy robi altanę, jest szopka więc przy tej okazji, ale przynajmniej rodzinnie. A jak tak dalej pójdzie na orbicie i w konstalacjach rodzinnych to jeszcze wylądujemy na wakacje nad morzem. Morze mnie kusi, ale tylko z Farbenowym. Zresztą gdzie tam do morza. 
W nocy nadal nie śpimy jak nie spaliśmy, ząbkuje przeokropnie. Wyczekuję szczęśliwej trzynastki.






Jestem jakby bardzo tu a jednocześnie jakby bardzo na zewnątrz. Czegoś mi brakuje. Może zapewnień od życia... nie wiem sama o co mi chodzi. I Oli mi brak. Bolą mnie boleści innych. Nie wiem gdzie tkwi mój obecny problem..  i chyba właśnie w tym tkwi problem.


Większego chaotyka chyba jeszcze nie napisałam. 
 

A jest jeszcze Julio - ależ facet pisał, dodaje mi kurażu czytanie jego tekstów.