Jak wiecie moje dziecię to Marceli, Marceli to mały mężczyzna z rodu I. , który urodził się przez cc o samej północy z dnia 12-tego na 13-tego lutego 2012, po porodzie naturalnym. Ważył 3700, mierzył 56. Nie umieliśmy się prawidłowo nakarmić w pierwszych dobach, ale w końcu się udało być może dzięki ogromnemu nawałowi pokarmu w drugiej dobie( ale przede wszystkim dzięki upartości i pomocy położnych i nakładek silikonowych jak również dzięki zwyczajnemu smocznkowi formy LOVI). W domu, zaraz po przyjeździe ze szpitala dziecię przestało spać non stop, a zaraz na drugi dzień dostało kolki. I jak wcześniej spał przy huku tak od czasu kolek, podczas których zależało nam na tym by się uspokoił i wyciszył naczyliśmy go spania właśnie w tejże ciszy. Na kolkę znalazłam sposób w postaci kropel Delicol, na wszelkie inne dolegliwości dziewczyny solennie mi tutaj odpowiadały i pomagały. Do opieki do pomocy do wszelkich czynności przy Marceli jestem raczej sama + mój mąż, i od niedawna na noc zostaje z Marcelim Dziadek. Jedną z metod radzenia sobie z Marcelim była metoda zainteresowania go czymś nowym kied płakał, nigdy nie zostawiałam go samego sobie, często nosiłam, choć wydawało mi się, że też naprawdę mnóstwo czasu jak na takie dziecię spędzał w  bujaczku obserwując co robię. Ponieważ jestem pomyloną przeciwniczką oglądania przez dzieci tv, w końcu się złamałam i znalazłam dla Niego SSL na YT, tak więc od czasu do czasu jak już naprawdę koniecznie musiałam coś zrobić a On nie pozwalał włączałam przemiłe anglojęzyczne piosenki.  Potem znalazłam jeszcze jeden kanał z polskimi piosenkami i tak sobie całe szczęście czasem dzięki nim mogłam umyć okna czy inne z bardziej angażujących zajęć. Z Marcelim jestem 24h na dobę, a kiedy tylko zapłacze to tak samo ja jak i całe grono mojej familii reagujemy natychmiastowo albo w miarę szybko, były czasy kiedy wydłużałam czas reakcji na płacz, ale nie bardzo przynosiło mi to satysfakcję. W 6 miesiącu Marceli siedział i miał dwa ząbki, od 6tego miesiąca nie śpi w nocy ( bo ciągle ząbkuje). W takich warunkach nocnego ciągłego płączu do cycusia, któy tylko dawał mu ukojenie postanowiłam odtawić od piersi mojego syna. Po walce i kombinacji z tuzinem rodzajów butelek i mlek udało się. Na początku miał pić w nocy nadal pierś, ale nie dałam rady, całkiwicie w ciągu tygodnia przeszedł na mm, po którym fajnie rósł i się rowijał, ale nadal ząbkowanie na maksa z dwiema - jedną nocą w miesiącu przespaną kiedy ząbek się przebił. NIe chorował praktycznie cały pierwszy rok, zachorował w grudniu, ale na szczęście wszystko do opanowania ( choć ile się tu żaliłam to co po niektóre widzą). Generalnie do pediatry chodzimy z Marcelkiem na szczepienia i od wypadku ( czyli rzadko bardzo). Każdy etap jego rozwoju to dla mnie była nowość, a to główka do góry, a się przewracał na boczki, a to zaczął siedzieć sam, a to zaczął sam siadać, pełzać, chodzić przy meblach, raczkować i ostatecznie w okolicy 13tego miesiąca zaczął chodzić. Przez te wszystkie miesiące ciągle spędzamy razem czas, czytamy, chowamy się, teraz dużo pomaga przy rytualnych czynnościach domowo- kuchennych. Każdy z członków rodziny ma do niego inne podejście, ale wszyscy mają tak samo - nie lubią słuchać kiedy płacze.

Swój problem zobaczyłam dopiero na wyjeździe do przyjaciółki do Rabki Zdrój, na obczyźnie był taki... niegrzeczny. Ciągle tylko mama, wszędzie musiał zajrzeć w każdy kąt, a jak nie pozwalało mu się na coś to ryk, u mnie wiem, że może pootwierać szafki, pozaglądać, dwie ma nawet takie do któych może zajrzeć ale nie może nic ruszać. A u kogoś w gościach już się sam niesmak czuje jak otwiera szafki, bo nie wiadomo czy ktoś sobie tego życzy, a powiesz nie to się dziecko krzyczy, to się dziecko żali w głos, tak że chyba o 100 km dalej w domu u nas było słychać. I nic tylko mama... i nic tylko Ja. Za rączkę nie chce chodzić, chyba że widzi przeszkode, jest to moja największa bolączka na chwilę obecną, bo jak  iśc z nim na sacer w świat jak drze się kiedy mama trzyma za rączkę, kilka razy szedł ale jak coś zobaczył i się uparł to (ło ja cież). . rozumiem, że to pewnie wina ogrodu wielkiego i przestrzeni gdzie może sam chodzić i nie pytać nas o zdanie bo jest zagrodzone. Nie wiem jak wytłumaczyć mu, że w innych miejscach nie jest już tak bezpiecznie..?  Ma teraz 15 miesięcy skończone idzie 16ty. Coraz bliżej półtoraroczku.  A śłuchać nie bardzo chce, bo to wodnik, bo to mały człowiek, którego mama wychowywała do wolności, by sam eksplorował i się uczył, za którym to biegała mama by nie płakał za dużo.
Czy na tym etapie mogę stwierdzić, że "mamy problem"? Czy to jeszcze za wczas a ja przybieram sobie do głowy za dużo? Ciężko mi się to pisze, ale sama przed sobą musze się przyznawać powoli, że pełno błędów wychowawczych..

Chciałabym poznać Wasze dzieci w wieku mniej więcej mojego Marcelego, czy też są takie, że robią co chcą a nie to co Wy chcecie? Czy też teraz reagują krzykiem jak coś nie po ich myśli? I czy ciągną Was za nogawkę?