Wiem co przeżywasz sama całe szczęście przez to nie przechodziłam ale byłam blisko osoby która na to chorowała a mianowicie była to moja przyjaciółka........trzymam kciuki za ciebie zebyś dała radę zobaczysz ,że jak urodzi sie dzidzia to będziesz miała więcej siły do walki z tą chorobą....

  pozdrówka ;) 

też mam przyjaciółkę, która była chora na anoreksję. teraz z perspektywy czasu tęskni za okresem, kiedy była w ciąży, bo jedynie wtedy nie kontrolowała tego, co je. dała sobie przyzwolenie, dla dobra dziecka. ale też przeżywała sprzeczne uczucia.

pamiętam jak robiłam jej sesję zdjęciową. jedną, jak była w 4 tgodniu ciaży i jeszcze o tym nie wiedziała. i drugą, gdzieś w 6 miesiącu. ale zdjęcia zobaczyła po porodzie, bo nie miałam czasu się nimi zając. i lubi je oglądać :)

ja też nie akceptuję swojego wyglądu, i wiem, ze to przeszkadza mi w cieszeniu się rosnącym brzuszkiem. bo widzę raczej rosnący tłuszcz, niż bobo. bo przed ciążą miałam brzuch na 5 miesiąc, jak go nie wciągałam :/

 

we mnie to, co piszesz, niechęci absolutnie nie wzbudza... nie potrafię Ci pomóc... jedynie polecam jakiegoś naprawdę dobrego psychologa. ale nawet najlepszy psycholog nie pomoże, jak Ty nie będziesz chciała z tym walczyć...

koleżance pomogła ta psycholożka, która jako pierwsza w ogóle nie zajmowała się gadaniem o wadze. i o przytyciu.

bo chyba wiesz, że zaburzeniach odżywiania waga ma tak naprawdę najmniejsze znaczenie... jest objawem, a przyczyna leży głębiej.

 

pozdrawiam i trzymam kciuki za Ciebie i za Twoje maleństwo :)

mysle, ze potem (po narodzinach malenstwa) moga przyjsc ratujace Ciebie mysli o tym, ze musisz wychowac dziecko. Kazda chyba czasem ma taki nalot, co by bylo, gdyby nas zabraklo. Zdaje sobie sprawe z tego, ile lez i cierpien koszztowaloby to mojego syna. Inna sprawa, jak bedzie dorosly, ale narazie jestm mu absolutnie potrzebna, I Ty tez bedziesz - swojemu malenstwu. Ono bez Ciebie zycia nie bedzie widziec. I dla niego bedziesz musiala byc tez potem zdrowa, pelna sil. A Twoja waga nie bedzie mu robila zadnej roznicy. Dla mnie zawsze bylo trauma w dziecinstwie mysl, ze moglabym nie miec mamy... Bo kolezanka i kolega nie mieli... Albo, ze moja mam moglaby by byc w szpitalu... Dla mnie te mysli nawet byly przerazajace. Jak nie umiesz sie podniesc dla siebie, to trwaj dla dziecka (potem tak samo). Ale moze dodatkowo pomysl o zmianie psychologa. Poszukaj, moze znajdziesz wreszcie czlowieka, ktory dotrze do Ciebie i tylko Ciebie (a nie bedzie rzucal wyuczonymi sloganami).

dziękuję wam :*

Madziara ma calkowita racje i teraz nie mysl o tym co bedzie potem Gdy juz urodzisz ciesz sie dzieckiem i to ci pomoze Mysl ze jestes mu potrzebna i musisz byc silna Trzymamy mocno kciuki za ciebie i zobaczysz ze wszystko bedzie dobrze :) Pozdrawiam

:)