Też tak czasami mam. Przeprowadziłam się z Wawy za facetem, on nie chciał już mieszkać w mieście. Trochę osób tu znam ale to nie to samo. Wszyscy znajomi zostali i po pewnym czasie nawet zadzwonić się nie chce. Ja uciekam w ogródek,spacery z córką, vzasami szyję na maszynie, staram się znaleść sobie zajęcie, jakiekolwiek. Wtedy człowiek nie ma głupich myśli. Zwykłe koszenie trawy czy zabawa z córką patykiem w jeziorze jest fajne jeśli tylko się troszkę postarasz i będziesz chcieć. A jak nadal będzie ci źle to chętnie pogadam :)

Ja tez coraz bardziej obco sie czuje tu gdzie mieszkam, znajomych malo, z rodziny tylko siostra, wrocilabym do polski :-(

Też to przechodziłam. Do mojego rodzinnego miasta nie mam daleko, bo tylko 3 km, myślałam, że nic sie nie zmieni po przeprowadźce i tak było...przez 2 lata. Po urodzeniu dziecka przeżyłam cos strasznego, też czułam sie samotna, a jak ktoś mnie odwiedzał to czułam się najszcześliwsza na świecie. Trwało to do momentu kiedy moja koleżanka, która mieszka w tej samej miejscowości,  zrezygnowała z mało płatnej pracy. Od tamtej chwili dużo sie zmieniło, prawie codziennie mam z kim pogadać -" na żywo" ( jak mój M jest w pracy), razem z dziećmi chodzimy na spacery, organizujemy wycieczki, a jak tatusiowie wracają z pracy idziemy same na kijki, rower, jedziemy na zakupy itp. Jest super. Tylko to też za kilka miesięcy się skończy, bo koleżanka się wyprowadza....na samą myśl o tym mam łzy w oczach...tak sie przyzwyczaiłam. Na szczęście na spacerach miałąm okazję poznać tez inne młode mamy, z którymi też nie brakowało tematów.

Nie wiem jaką Ty masz sytuację, może powinnaś kogoś zapoznać, jakąś dziewczynę w podobnym wieku...

Ja mimo tego, że ciagle ktoś do mnie dzwoni - mama, siostra, koleżanki itp, jeżdzę na spotkania piwkowe z koleżankami, wspólnie z M regularnie spotykamy się z naszymi wspólnymi znajomymi...to mimo ciagłe kontaktu z ludźmi brakowało mi kogoś " na miejscu".