Dokładnie tydzień minął od kiedy zostałąm "słomianą wdową" Jakoś daję radę, jak zawsze strach miał wielkie oczy. Oczywiście brakuje mi go, szczególnie wieczorami kiedy tak jak teraz mam chwilę czasu a nie mam z kim pogadać. Kiedy dzieciaki wyjątkowo rozrabiają. Ale jakoś ogarniam.

Całe szczęście że tak ciepło jest jeszcze, wyjątkowo ładny ten wrzesień do tej pory. Najbardziej sie bałam nagłego oziebienia, chorowania dzieciaków. 

Kuba nawet chętnie chodzi do szkoły. Przestawiłam dzieciaki tak, że idą spać o 20 i rano przed 7 budzą sie bez problemu, tak wiec nie marudzą gdy idziemy do szkoły. Mam zamiar utrzymać ten porządek rzeczy, mój facet woli bowiem wieczorami posiedzieć a potem rano jest problem. Juz nie raz zawoził Kubę na ostatnią chwilę bo zaspał, coś mu się przypomniało i takie tam.

No cóż mój facet to chodzący brak organizacji, wiecznie gdzieś pędzi, ciągle zapomina, zawsze się spóźnia. No i .................. nie powiem że za tym też tęsknię ale ogólnie to tęsknię :) Ale już niedługo miały być trzy tygodnie teraz ma wrócić parę dni wcześnie, czyli został tydzień i trochę. Wytrzymamy jakoś.