dziś obudziłam się o piątej rano-już przywykłam,że mala wtedy jest aktywna i mocno kopie,pomyślałam sobie,że wolałabym być w Polsce,w domu z rodzicami na pewno byłoby łatwiej,strasznie mi tu ciężko samej...To znaczy mam cudownego mężczyznę,ale on wtedy smacznie chrapał,no i ja mu tego nie mówię,bo byłoby mu przykro,bo na to nie zasługuje,w koncu jest razem z nami w tym trudnym okresie.Tylko,że czasami jestem na niego wsciekła-to on powtarzał mi w kółko:"damy sobie radę,będzie dobrze,wszystko sie ułozy,bo jestesmy razem "itd.uwierzyłam mu,zaufałam no i  mam-bieda,same zmartwienia,to nic niewinne dziecko,ktoremu właściwie niczego nie moge dać... on też się martwi i gryzie tym wszystkim,widzę to,ale mi to nie pomaga...Rodzice się do mnie nie odzywają,ja rzadko dzwonię do mamy,bo ile można udawać ,że jest ok?Zresztą ona mi sama nie pomoże,bo jak?Wstydzę się przyznać jak nam tu cięzko-w koncu w Holandii żyjemy,to tyle euro zarabiamy,akurat!Ja na bezrobociu,a on pracuje przez biuro-ledwie mamy na opłaty i jedzenie,no i ten brak mieszkania,czasem siadam i płaczę,bo nie mam sił myśleć,udawać,że daję radę,że jest ok,bo to nieprawda.Zawalilam,moja siostra ma rację,jak zwykle nawaliłam -mam sobie radzic sama.Prosiłam ją o pożyczkę-wiem,że ma pieniądze,odmówiła,bo niby jak i kiedy oddamy?tylko,że ja już nie mam nadzieji,w tym pokoju nawet miejaca na łóżeczko nie ma,co jak mi opieka dziecko odbierze?Wtedy rodzina sobie przypomni?Zostałam mamą bez planowania,wbrew najpierw sobie-teraz to moja jedyna duma,wbrew innym,wierzyłam,że sobie poradzimy,a dziś widzę,że nie dajemy rady,mała na to nie zasłużyla.Chciałabym spędzić Boże Narodzenie w domu,mieć do kogo usta otworzyć w ciągu dnia,to strasznie dużo...