Stresuje mnie ta cała sytuacja.

Zacznę od opisania mojego ginekologa. Wybrałam innego, niż do pierwszej ciąży z uwagi na fakt, iż ten drugi pracuje w szpitalu w którym zamierzam rodzić i że można do niego zawsze zadzwonić. Na pierwszą wizytę poszłam z mężem, coby ocenić Pana doktora, który został oceniony jak najbardziej pozytywnie :)

Na pierwszej wizycie dowiedziałam się, że mam krwiaka. Nie jest duży, ale mam się nie przemęczać i brać luteinę dopochwowo. Na drugiej wizycie krwiak był mniejszy a na trzeciej w ogóle go nie było. Na tej trzeciej dowiedziałam się, że krwiak był dorodny, i stanowił realne zagrożenie dla ciąży. Luteina ciągle dopochwowo z uwagi na twardą i spiętą macicę.

Stwierdziłam wtedy, że lekarz stara się nie martwić pacjentki, ale również to, że nie mogę mu ufać w 100% bo zataja fakty, no może nie tyle zataja, co nie każe się martwić. Dobiera słowa tak, żeby nie czuć tego zagrożenia a kiedy zagrożenie mija to mówi co się działo.

Wczoraj miałam wizytę. Opowiedziałam doktorowi o skurczach z 21 tc., tych regularnych co 2-3 minuty trwających około 2 godzin. Opowiedziałam również o innych dolegliwościach bólowych oraz o ogólnym złym samopoczuciu. Na krześle okazało się, że szyjka jest miękka. Ratuje sytuację fakt, iż syn ułożony jest miednicowo i żadną częścią ciała nie napiera na szyjkę. Dzięki temu szyjka się nie skraca (ma 3,6 cm.) i ma szansę się utrzymać.

Cytując lekarza "Na dzień dzisiejszy nie zapowiada się przedwczesny poród, ale za kilka dni może się to zmienić. Na tym etapie, kiedy dziecko waży 750 gram myślimy zarówno o matce, jak i o dziecku, które ma realne szanse na życie"

Brzmi pozytywnie, prawda? W tej sytuacji sama nie wiem co mam myśleć. Jedyne co mi przychodzi do głowy to kończyć wyprawkę powoli, prać ubranka dla malucha i je prasować. Skompletować wszystko, co jest potrzebne i odpoczywać. Nie wiem, czy to jest kolejne "nie martwienie pacjentki", czy sytuacja jest poważna czy może nie. Nie wiem, czy jak syn się obróci to czy szyjka zacznie się skracać, czy nie. Nie wiem. Siedzę i myślę, a syn ogląda Epokę lodowcową. Chciałabym, żeby miał brata...