Od tygodnia staram się odpieluchować syna. Jednego dnia idzie nam lepiej, drugiego gorzej. W tygodniu jest w żłobku, więc tutaj mamy klapę, bo syn nie mówi na czas i poza tym tam nie będzie chodzić w majtach dopóki nie zacznie sam informować o swoich potrzebach. Czując więc pieluchę na pupie jakoś gorzej mu to idzie. Po powrocie ze żłobka sadzam go na nocnik, a później zakładam już majtki. Problem mamy taki, że syn czuje że mu się chce w momencie kiedy już zacznie robić. Więc pytania "chcesz siku?", "chcesz kupę" są u nas pozbawione sensu, bo przecież on nigdy nie chce. A później zaczyna robić, biegnie i mówi "kupa jest!" (niezależnie od tego czy faktycznie mowa o klocku czy to tylko siku), więc czasami zdążymy a czasami nie. Zdarza mu się też zatrzymać sikanie na chwilę, dopóki nie dotrzemy na nocnik.

W sobotę po śniadaniu posadziłam go na nocnik, zrobił siku a posadzony pół godziny później zrobił kupę. Ogólnie sobota była dobrym dniem, bo cztery razy zrobił na nocnik a dwa poza. Niedziela okazała się kompletną klapą, gdyż sukcesów było niewiele a osikanych i obsranych majtek, skarpet i dresów po 10 par. Dzisiaj za to rano zrobił siku do nocnika i poszedł do żłobka, mam nadzieję, że jak wróci to nie zapomni o co chodzi. Teraz już nie odpuszczę - za dużo wysiłku włożyliśmy w dotarcie do obecnego punktu. Powoli widać postępy, jestem więc gotowa na długą naukę. Prawdę mówiąc, mam nadzieję że do wakacji nam się uda. Od września idziemy do przedszkola a tam już trzeba załatwiać potrzeby na nocnik (najlepiej do kibelka od razu) więc nie ma zmiłuj.

Wczoraj czytałam artykuł w którym było napisane, że zdecydowana większość dzieci zaczyna w pełni kontrolować swoje potrzeby w wieku 2,5 roku. Wcześniej podobno zaczynają dziewczynki. W sumie wszędzie gadają że dziewczynki rozwijają się szybciej. Ja mając chłopca nie mogę się z tym zgodzić. Syn jako pierwszy ze zwojej żłobkowej grupy zaczął jeść samodzielnie i mówić pełnymi zdaniami. Nie mogę od niego więc oczekiwać, że i na nocnik zacznie ganiać szybciej, i tak wszystko dobrze mu idzie. 2,5 roku skończy w czerwcu, damy więc radę zmieścić się w książkowym terminie ;)

Co do mojego samopoczucia to nie kładę się spać bez apapu. Wstając w nocy czuję jakby mo kręgosłup rozrywało, nie wspomnę już o spojeniu, które piecze jakby mi ktoś igły wbijał. Pocieszeniem dla mnie jest obniżony brzuch i odchodzący czop śluzowy. Ostatniego dnia miesiąca mam wizytę u lekarza, zobaczymy co tam się dzieje. Ogólnie syn jest aktwny, daje się we znaki. Mój brzuch jest wielki, mam wrażenie że większy być nie może. I tak dobrze, bo duży był już po 20 tygodniu. Później na szczęście wolniej zaczął rosnąć i tak oto w 35 tygodniu wyglądam na 40.

Zaczynam się stresować porodem i późniejszą atmosferą na oddziale. Moje zdecydowane stanowisko co do karmienia mm może przysporzyć mi wiele problemów. Mąż mówi, żeby nie uciekać się do zmyślonych wymówek tylko żeby twardo trzymać się swojego zdania i tyle. Zobaczymy czy to da radę. Wolę chyba zaopatrzyć się w swoje małe buteleczki z mlekiem i podawać dziecku kiedy będzie głodne bo wiem, że pielęgniarki nie dadzą częściej niż co 3 godziny a ja lubię spokój. Myślę tylko nad podgrzewaniem owych buteleczek. Internety podają, że można też podawać w temperaturze pokojowej, ale ja do tego nie jestem przekonana...

Dla zainteresowanych Dżumą - dwa dni po zabiegu zeżarła szwy więc rana jeszcze jest. Będzie goić się dłużej. Na szczęście je, pije, korzysta z kuwety i jest w stanie ścigać Hipisa, czyli wszystko w normie.

Pozdrawiamy serdecznie.