Moje problemy z karmieniem piersią zaczęły sie już w szpitalu zaraz po urodzeniu synka. Dodam że jestem 2 miesiące po porodzie i nadal sie mnie trzymają 

Początki karmienia wcale nie były takie proste i kolorowe jak to sobie myślałam jeszcze w ciąży... I przekonałam się o tym już pierwszego dnia po narodzinach Igorka. Pierwszym takim moim niby problemem było przystawienie synka do cyca (ze względu na cesarskie cięcie nie było to zbyt łatwe mimo pomocy położnej). Mały jednak dobrze się przystawił, umiał nawet ssać... jednak dopiero wtedy po kilku karmieniach zaczęła się katorga... Brodawki. Mimo iż maluszek dobrze ssał brodawki miałam straszne. Zaczynając od głębokich, krwawiących ran po ból piersi. Każda mama która spotkała się z tym wszystkim wie co to za ból gdy przystawiasz swego smyka do poranionych, krwawiących piersi byle tylko maluszek sie najadł i nie ubył na wadze (dla mnie to było najważniejsze i mimo okropnego bólu i cierpienia starałam się jak mogłam by synuś zjadł chociaż troszkę). Każde przystawienie Igorka do cycabyło dla mnie udręką, miałam ochotę przestać karmić... Każde jego zassanie powodowało tak ogromny ból, że stopami dosłownie rwałam prześcieradło. Ale maści i nakładki po jakimś czasie zdziałały cuda. Chciałam karmić, wiedziałam że to najlepsze co mogę dać synkowi... Jednak po wyjściu ze szpitala zaczęły się kolejne problemy. I kolejnym takim problemem był chwilowy kryzys z produkcją mleczka  byłam zła, rozżalona, płakałam że jestem złą matką, że nie potrafię wykarmić synka  Nie wiedziałam wtedy że to jeszcze bardziej hamuje laktację... Wtedy z pomocą przyszedł mój mąż. Dziękuje Ci kochanie za te słowa otuchy, za pomoc przy maleństwu, że poprostu Byłeś przy mnie 

Naprawdę kochane mamy - warto mieć kogoś bliskiego, kochającego, kogoś kto może pomóc Nam w tych turdnych dla Nas początkach... U mnie takim kimś okazał się Grzegorz. Wspierał, całował, przytulał, zajmował się synkiem gdy ja miałam tzw "baby blues"... 

Ale dałam radę  przetrwałam. Pokarm wrócił gdy się uspokoiłam. Powiedziałam sobie wtedy że dam radę, że przecież nawet te kilka kropel dla mego synka jest bezcenne... Wygrałam wtedy z bólem brodawek i przejściowym trudem  z laktacją. Ale okazało się że to nie koniec moich problemów  synek zaczął się źle przystawiać, nie zjadał wszystkiego z piersi... Ściągałam pokarm i znowu wróciły te nieszczęsne brodawki  Przestałam karmić piersią i błędem który wykonałam (i którego ogromnie teraz żałuje) było sięgnięcie po.... butelkę  karmiłam synka swoim mleczkiem ale z butli. Nie dawałam rady znosić tego samego bólu. I wtedy przegrałam  zaczęły się problemy z zastojami, zatkanymi kanalikami mlecznymi (problem ten został mi do dziś)...

Drogie mamy nie sięgajcie po butelkę w chwilach załamania, słabości... nie warto. Synek odzwyczaił się od cyca i do dnia dzisiejszego jest na butli. Chociaż dodam że od czasu do czasu podaję mu cycusia  chociażby dlatego żeby czuł moją bliskość, mój zapach... Żeby wiedział, że nadal jestem jego mamusią i że bardzo go kocham 

Dziś mija 2 miesiące i 9 dni od porodu a ja nadal mam mleczko w piersiach, synek się najada, rośnie jak na drożdżach (waży ponad 5kg he he ) i co najważniejsze nie zapomniał że to ja jestem jego mamą 

Mimo tych wszystkich trudności - niektóre są nadal (zastoje, ból i kłucie w piersiach, popękane i bolesne brodawki...) daje radę i jestem z tego dumna 

A WIĘC MAMY NIE PODDAWAJCIE SIĘ