Oczywiście, że się cieszę! Ale chyba bardziej jestem zdziwiona. Ja? W ciąży? Naprawdę? No, owszem. Chciałam, planowałam, ale . . . ja?!

I to w dodatku tak za pierwszym razem. Odstawiłam pigułki i pstryk! 

Zawsze wszystko miałam zaplanowane. A z ciążą też sie tak da? Właściwie nie oglądałam się wstecz. A teraz nagle ogarnia mnie jakaś panika. Czy ja się do tego w ogóle nadaję? Taka ruda pańcia w kostiumiku na szpilkach? Oooooo . .. właśnie muszę dziś kupić nowe kozaki. Nie, żeby była zakupoholiczką, ale tak sobie myślę, że może lepiej nie łazić po tej ślizgawicy w szpilkach. Zrobimy koniec z pańcią, to może i w głowie mi się poukłada. 

W pracy nikomu jeszcze nie powiedziałam. Nie ich biznesik. I tak będą w szoku, jak mnie zobaczą na płaskim obcasie. Już sobie wyobrażam te komentarze, kiedy zacznie być widać. Przeżyłam to na koleżankach-szefowych. "No nie, teraz jeszcze ciąża rzuci jej się na mózg". Cholera, faceci to mają fajnie.

Taki mój Bastian. Ma fajną dziewczynę (mnie), ślub w planach, dom, samochód. A ja? A ja mam mdłości i perspektywę rozstępów. 

Dobra to dziś zakupy. A to lista:

kozaki -koniecznie

oliwka na rozstępy

I bezy . . . jak mi się chce bezów!