Dziękuje Wam kochane za słowa wsparcia...:-) Pozdrawiam Was gorąco. Czekam na mój promyk nadzieji...Wierzę że się uda, prędzej czy później.

Ja poroniłam pierwszą ciąże 9 lat temu:( u nas wszystko z dzidzią było raczej oki... niestety w 18 tc pękł mi worek owodniowy i zaczęły wyciekać wody płodowe. Dzidziuś był za mały aby go ratować więc niestety się nie udało. Strata ogromna mnustwo pytań dlaczego, dodatkowo w ciąży od samego początku miałam krwawienia więc zaczęłam obwiniać siebie że może za mało leżałam itp... długo nie mogłam się pozobierać, a mówienie czy otwarte pisanie o tym udało mi się dopiero rok temu czyli aż po 8 latach... W drugą ciąże zaszłam ponad 6 lat temu (mam cudną córczkę) i najgorszy był przełom 18 tc bo ciągle się bałam ze to się może znowu wydarzyć. Miałm cudną opiekę w Poradni Patologii ciąży i wszystko się udało. Teraz jestem w 16 tc... fakt że ciągle w głowie są wspomnienia i pamięć 18 tygodnia... ale zamartwianie się nic nie da i wciąż powtarzam sobie że MUSI mi się znowu udać, bo to ma być braciszek dla mojej córci.