em3 napisała "swoją drogą - ostatnio jak się wdrapywałam na drzewo żeby zerwać wiśnie, zaczęłam wyraźnie czuć, ile cenniejsze jest moje zycie dla mnie samej, odkąd jest Marcin. bardziej uważam na siebie. więcej mam odpowiedzialności, nie tylko za Marcina, ale i za siebie."

ja to samo, kiedyś nie bałam się pocisnąć autem 180 teraz mam za dużo do stracenia. To samo powtarzam za każdym razem mężowi- że niektórych rzeczy już się nie da cofnąć gdy się wydarzą...

kolorek- spoko i tak marnie sypiam a jak kilka nocek zarwę to jak w końcu padnę to prześpię 24 godziny :)

i poryczałam się:(:(:(
Decyzja taka jak twoja...
a te zdjęcie;/

Ja nie mam pojęcia jak byłoby w naszym przypadku i nawet nie gdybam....uważam ze nie da się przewidzieć zachowania ludzkiego w takiej sytuacji. Teraz na spokojnie podjęlibyśmy inna decyzję niż mając"nóż na gardle". Jednakże emocje, nerwy, stres robią swoje

Nie wiem co bym zrobiła w takiej sytuacji. Teraz mogę powiedzieć że zrobiłabym to i to, ale gdybym sie w takiej sytuacji znalazła pewnie decyzja byłaby cholernie trudna. Naprawdę nie wiem co bym zrobiła. Już mam dwoje wspaniałych dzieci, więc pewnie zdecydowałabym się ratować swoje życie, dla nich. Tylko że wtedy poczucie winy by mnie zabiło. W końcu zabiłam własne dziecko. Są specjaliści i jeśli by to pomogło to jest dobrze, ale jeśli nie to poczucie winy mogło by mnie skłonić do okropnych decyzji, chociażby samobójstwa. Jeśli natomiast wybrałabym życie dziecka, wiem że mężowi byłoby ciężko, ale dawał by z siebie wszystko. Pewnie przeprowadziłby się z dziećmi do mamy, żeby nie zabierać dzieciom kobiety w domu, która gotuje, karmi, pociesza, tuli, pomaga. Teraz tak jak napisała filka gdy dziecko dorośnie może być bezgranicznie wdzięczne za uratowanie życia albo żyć w poczuciu winy że było powodem śmierci matki...

nooo... i to zdjęcie- serce się rwie żeby zabrać to maleństwo i przytulić... :(

Podobny temat poruszlama kilka miesiecy temu i pewna forumowiczka mnie zbesztala.Podciagnela to pod eutanazje, heh
Wtedy tez rozmawialismy na ten temat z moim D.ciezkie do przezycia, ciezki temat.D.wybral mnie aby ocalic, jedno co powiedzial, mnie juz takiej drugiej nigdy nie bedzie a zwlaszcza ze mamy juz dzieci, wiec kto by mnie zastapil. Pozdrawiam

Wypowiedź męża:nie umiem tak na sucho ci odpowiedzieć nie byłem w takiej sytuacji,trudno odpowiedzieć jak się nie jest w niej,nie wiem----------milczenie,po czasie--------------wybrał bym ciebie---------dlaczego?bo masz już dzieci i nie wyobrażam sobie abym mógł im odebrać matkę---------a tam to dziecko?---------a te dzieci?Temat rzeka.Z jednej strony nie chciałam by zostawiać moich dzieci z drugiej strony,niewinne dziecko,dlaczego ja mam podejmować za niego decyzję żyć czy nie.Moja odpowiedź brzmi nie wiem i niech tak zostanie i aby żadna z nas nie musiała podejmować takiej decyzji-to wam z całego serca życzę.

Uczucia na ten temat we mnie strasznie się biją ze sobą...osobiście mając Sarunię skłaniam się lekko ku poświęceniu nienarodzonego dziecka :( nie potrafiła bym odebrać Sarze siebie i sobie jej, zostawić męża. Mój mąż również wybrał by mnie... jak uzasadnił razem byśmy sobie z tym poradzili a gdyby został sam to mógł by pęknąć... no i się poryczałam.



ja mysle tak samo...na dzien dzisiejszy...gratuluje tematu..