u mnie w mieście są dwie porodówki, kiedy rodziłam pierwszego synka jedna z nich była nie czynna. Dobrze ze udało mi sie dostać do tej drugiej bo inne kobiety zostały odesłane za miasto.Bardzo chciałam zeby mąż był przy mnie i powiedziałam to położnej na co ona warkneła na mnie i powiedziała,że takiej możliwości nie ma i że to nie hotel. I tak skończyłam na stole operacyjnym, mąż niestety nie mógł być przy mnie. dodam,że leżąc na trakcie porodowym miałam co 2 minuty skurcze, a miedzy nimi zasypiałam, chciało mi sie wymiotować, miałam dreszcze i było mi zimno choć na dworze było +30 C. Nikt sie mną nie interesował. sama musiałam sobie z tym radzić, i płakałam za mężem. jak teraz to pisze to aż mam łzy w oczach. Mam tylko nadzieje ze drugie maleństwo przywiatmy już oboje.

przepraszam ze sie rozpisałam

mąż mi towarzyszył calutki poród od samego początku do końca ,a kto inny jak nie mąż zna każdy milimetr mojego ciała ,nie wyobrażam sobie porodu bez niego ,i jakoś inaczej i lekarze i położne podchodzą do takiego porodu rodzinnego .

ze mna byl maz a jak przyjciolka rodzila w sierpniu ja z nia bylam i pepowine przecinalam :P

rodziłam w środe jest to moje pierwsze dziecko i był ze mna narzeczony...super sprawa bardzo mi pomogł nie wyobrazam sobie porodu bez niego,był bardzo dzielny

Ze mną był mąż i nie wyobrażam sobie by było inaczej. To świetna sprawa, a teraz ciągle powtarza że to On pierwszy widział naszego Filipka i chodzi dumny jak paw,heh

moj chlopak .. ocZywiscie ze razniej:)