Dawno nie pisałam, bo na pisanie czasu mam teraz coraz mniej... a tu człek jak wejdzie do internetu, to zaraz musi na wszystkie kurzące się i obrośnięte pajęczyną maile poodpisywać... i poszperać w Googlach i pogapić się na zmieniające się buzie dzieci znajomych na fejsie... ło matko i córko ileż się tego nagromadza...

W sumie to pisać nawet nie mam o czym, bo życie mi się ustabilizowało. Dotej pory przeżyłam tylko jedną małą sensację, bo parę tygodni temu zrobiłam sobie test ciążowy, który wyszedł mi pozytywny, więc już z moim pięknym po krótkim napadzie histerii zaczęliśmy zagłębiać się w krainę chłodnych kalkulacji, z których to wynikało tylko tyle, że dwójka cudownych maleńkich pociech to wydatek duży a praca ciężka i czasu dla siebie wielkie, kosmate, tłuste zero. Po chodnych kalkulacjach przyszedł czas euforycznego świętowania mojego drugiego zaciążenia, podróż do krainy marzeń, wybór imienia... aż do momentu, kiedy podczas potwierdzenia usg pan ginekolog uświadomił mnie że w ciąży nie jestem, a tamten test musiał być felerny. Faktycznie wszystkie następne wyszły jednokreskowe. I odczułam wówczas ulgę, jednakowoż lekką nutką smutku i żalu zabarwioną. od razu na tejże wizycie dostałam zastrzyk domięśniowy Depo Provera i gwarancję spokoju na najbliższe trzy miesiące.

Wiem teraz co czyni tę antykoncepcję taką skuteczną. Zaobserwowałam bowiem u siebie niesamowicie drastyczny spadek libido. Tak ogromny i przytłaczający że stałam się bardziej aseksualna od misiów Koala, a większą ochotą na seks mogą się pochwalić chyba nawet ostrygi w Atlantyku. W każdym razie Adaś biedaczyna będzie cierpiał i przeżywał katusze abstynencji nie wiem jak długo... kto wie czy nie te trzy miechy działania tego zastrzyku...

Aha! I jeszcze Janika! Dziewczynka śliczna moja malutka... moja powabna maleńka nainen. Rośnie duża i zdrowa;) ślini się co nie miara;) codziennie rano wita mnie najpiękniejszym z uśmiechów;) cały czas uwielbia kąpiele i pływanie;) naczyniaka swojego hoduje (ale dostałyśmy w końcu łaskawe skierowanie do chirurga, więc zobaczymy jak to będzie). Całkiem dobrze mi się chowa, zaczęła piszczeć okazując radość;) coraz więcej i częściej grucha i guga i baaaardzo wygadanym stworzeniem jest. Najchętniej konwersuje z dziadziem i tatą... chyba ze względu na fakt posiadania przez nich wąsów, które to wąsy są atutem i służą łaskotaniu w brzuszek.

A ja odżywam sobie powoli po moim okresie połogowym. udało mi się już parę razy wyskoczyć wieczorem na miasto (raz nawet na randkę- dziękuję babciu Grażynko). Szykuję się powoli do powrotu do pracy. I mimo, że nie mogę się też po części tego powrotu doczekać już teraz zdarza mi się smutnie rozmyślać wieczorową porą nad tym jaką ilość godzin wspólnie spędzonych z Jani, będę musiała poświęcić. Ile wspólnych chwil. Ile jej gdakań i histerii oglądać nie będę. Serducho moje rozdarte jest straszliwie, ale z natury jestem dziarska i zawsze powtarzam sobie wtedy, że słodkie będą te powroty do domu do mojej mysi... a jakie weekendy docenione. A doceni je chyba tylko ten, kto dla kogo ma do domu wracać, i ten kto znudził się już codzienną sobotą :)