Minąl juz trzeci tydzien odkąd wróciłam o rpacy.Caasem mam ochbote rzucić tym wsyztskim iz aszyć się z powrotem z dizeckiem w domu, robić swoje jak najlepiej, spędzac z córką czas, nawet te 24 h na dobę... nie ma lekko napisałam w tytule, bo faktycznie nieraz ledwo powłóczę nogami, jak wracam do domu a tu nie wiadomow  co ręcę włożyc, niańce trzeba wsyzstko przygotwać, rozplanowac menu, ubranka, rytm dnia, rano wstac duzo wczensiej, odciagnac się, wypic szybka kawe, potem budzi się córka i wiadomo przebieranie, rpzewijaniem poranna toaleta, szybkow  słuzbowe ciuchy i odprawa niani... masakra, wracam to samo, dzieko płacze jak niania wychodzi a ja zostaje, a wieczorami koszmar wychodzą wsyztskie czwórki na raz, jeden wielki płacz, nie do ukojenia az w koncu dziecko pada,... nadal nie rpzesypia nocy... budzi sie raz-dwa  z płaczem... ja czasem rano nie moge oczu otworzyc, takie mam zmeczone...

ale nie zrozumie tego nikt... kto nie przezyl...kto nie doświadczył...i jeszcze do tego kierat w pracy, wymagania i sajgon nie z tej ziemi, 

lubię pracowac, wyjsc rabo, isc z celem do ludzi, pomagac innym, ale kiepska ze mnie matka Polka, gdyz widzę, że to wsyztsko chyba ponad moje sily, psychiczne i fizyczne, nie chodzi o rozstanie z dzieckiem, ale o ,,bylejakość" - matka na pół gwizdka, pracownica na pół gwizdka... ile tak dam rade - nie wiem...

podziwiam inne matki, ktore tak pieknie dają rade, moje kolezanki-matki z pracy... ale ja chyba jestem inny materiał, nie umiem tego pogodzic, boje sie bledów w moim zawodzie, boje się odpowiedzialnosci i boje się równiez o to, ze starce bezpowrotnie najmlodsze lata dorastania dziecka...

bardzo, bardzo mi z tym zle i gdyby nie kwestia finansowa, dawno bym tym rzuciła w chol..