Tytuł mówi sam za siebie, Z moim M. tragedia, chwilę było lepiej, znowu jest coraz gorzej... juz nie mam nadziei i chyba nawet oddałam tę walke tzw. walkowerem, po prostu jestem zbyt zmęczona, znużona codziennościa, aby sie jeszcze dodatkowo szarpac i poświęcać dla związku, którego juz nie ma...

Pracuje jak wól, dając z siebie tyle ile moge, ile potrafię,

wiem, jak trudno u nas w małej miejscowosci o prace, blisko, nie za najnizsza krajowa, z wsyzstkimi swiadczeniami pracowniczymi,itd... zdaje sobie sprawe ile zajelyby mi dojazdy do sasiednich wiekszych miast, gdzie moglaby byc praca dla osob z moimi kwalifikacjami, doceniam, ze mam prace jaka mam, choc wiadomo... chetnie nieraz bym tym rzucila wszystkim;//

wstaje o świcie, odciagam jeszcze resztki pokarmu, zaraz budzi się córka, robię ,,kolo niej", czyli cała pielęgnacja, sniadanie, rozpiska menu dla mojego alergika na cąły dzięń, przygotowanie urbanek, akcesoriów, leków i maści, zniesienie wózka na dol,itd... przychodzi niania, robie szybko odprawe i galop do pracy, tam też tyle roboty, że nie mam czasu nawet nieraz odczytac sms albo robię to kątem oka, w przerwie w obsłudze klientów, pomiędzy jednym a drugim, albo w tzw. locie...

potem szybko sprawdzanie dokumentacji, rozliczenie dnia i lot z powrotem do domu (na autobus), przejęcie dziecka od niani, czyli wiecznie płacz i histeria, że niania idzie, a matka - zostaje (tak, do tego doszło), uspokajanie własnego dziecka, najczęsciej musze ja czyms zainteresowac, zabawiac, albo wsadzic do wanny, bo lubi wode... meksyk, kolejny kierat z jednego w drugi, kapanie, przewijanie, ubieranie, karmienie, usypianie, potem szybko gotowanie na kolejny dzien i w koncu moge ja cos zjesc, umyc sie, przygotowac strój sluzbowy na kolejny dzien itd...... i noc - bylaby bajka, gdyby choc tu bylo dobrze, ale skad - mała ząbkuje ida wszystkie czwórki naraz, nieraz nie dosypiam, miedzy 1 a 2 w nocy tulac ja i uspokajajac, kiedy moja cierpliwosc dosiega granic i czuje że wybuchne...

i w tym wsyztskim ja sama, m. nawet jesli zjezdza to na dzine,w tedy jest on zamiast niani te kilka godzin, potem znow wraca w trase... mijamy się w drzwiach... i znow wkoło...

oddalamy się z m. nie uslyszalam ani jednego dobrego slowa, ani pochwaly, ani wzmianki, jak widzi, ze sie staram, wrecz jeszcze mi dowala, komentuje, gdy prosze go o ,,wolną " sobote, aby choc troche odespac, on tez zmeczony, wiecznie JA na koncu i moje potrzeby... ja się po prostu nie licze, a teraz jeszcze tesciowa zjechala do PL  i dodaje swoje kilka groszy, krytykuje i podwaza moje racje, mozna oszaleć, do tego ostatnio mialam 3 egzaminyw  pracy - wszytskie zdalam, nikt nawet nie spytal jak mi poszlo, kiedy mialam czas na nauke czy cokolwiek... czuje ze jeszcze troche i sie wykoncze, albo po prostu spakuje walizki i nie wiem - pojde w sina dal, Boże nawet takie mysli mnie nachodza, nidgy przenigdy wczesniej nie spodziewalabym sie, ze pomysle o czyms takim, ze bede chiala uwolnic się od czlowieka, ktorego jeszcze 2 lata temu tak bardzo mega kochalam... pragnela,.. i chcialam z nim byc i byc i w zyciu nie pomysalalbym o nim zle ani nawet nie przemknjelaby mi przez mysl wizja rozstania a teraz nienawidze siebie z ate mysli, ale nie moge ich wyciszyc one we mnie krzycz ai pulsują i jesli tylko mialabym gdzie sie podziac na pewno by mnie tu nie bylo...

praca poniekąd jest dla mnie ucieczką od domu, choć tam też jest b. ciężko i róznie bywa to jednak tam odpoczywam odcinam się od tych spraw prywtanych,z apominam, nie mysle, nie etsknie, stałam się jakims chyba potworem przez te wszytskie problemy i zmartwienia...

ktos ponadto docenil moje starania zawodowe i byc moze czekaja mnie wkrotce zmiany,  a jednak chyba jakis Bóg lub Aniol Stróż czuwa, albo po rpostu szczelsiwe zradzenie losu, ze jednak jakas furtka gdzie sie otwiera i ktos czeka na mnie, dajac mi nowe mozliwosci, ktore byc moze z biegiem czasu pozwola uniezaleznic sie, zaczac Nowe Życie

a Ala? ma 14,5 mies, ciągle czekamy na samodzielny krok, trzymając rękę na pulsie i kontrolując jej rozwój u rehabilitantów i neurologów, ciągle walczymy z alergiami i AZS które wraca jak bumerg, ja czasem popłakuje sobie w poduchę kiedy nie widzi nikt, nie radząc sobie chyba z tym wszystkim...

nie chciałam Was zdołować moim wpisem, chciałam po prostu gdzieś to wyrzucić wypisać się, wygadac , w koncu przynajmniej w zyciu zawodowym jakies pozytywy sa, reszta do bani, czesto o Was myslę, naprawde, co u Was, bardzo się zżyłam z niektórymi dziewczynami i Waszymi losami, ale czasu mi brak na siedzenie tu...

 pozdrawiam,

Kasia