Byliśmy dzisiaj ze Stasim u rehabilitatnki w związku z tym, że mały przekrzywia główkę i obraca się tylko na jeden boczek. I potwierdziło się, że mam rację, wbrew temu co powiedzieli mi neurolog i moja (a raczej Stasiowa) pediatra, że nie jest ok. Jednak madczyna ituicja istnieje. Nie dawało mi to spokoju i okazało się, że faktycznie synek ma problem z główką. Dodatkowo skraca sobie lewą stronę, w ten spoosób, ze krzywi się całym ciałkiem. Lepiej chwyta i ma większy zakres ruchów- lewą dłonią, i to dlatego obraca się ciągle na prawy boczek, bo mu łatwiej się zamachnąć. Dostałam wskazówki jak  go nosić, jakie ćwiczenia wykonywać. Niby wszystko ok. szłam do domu pełna nadzieii. Nawet to, że zapierdzielałam w pełnym słońcu 3 km w jedną stronę mnie nie denerwowało. Jednak w domu moje pozytywne nastawienie pękło jak bańska mydlana. Staś to taki twardziel, że topornie reaguje na wszelkie próby nauczenia go trzymania główki prosto i tym podobnych. On tak chce, on tak lubi i nie da mamie, żeby było inaczej. Wszelkie moje próby kończyły się fiaskiem i jego rykiem, dawno takiego konkretnego kwiku u niego nie słyszałam. Do tego wszystkiego prawie w ogóle nie mogę go nosić w pozycji pionowej, tylko jak noworodka w kołysce z rąk i w ten sposób też karmić. Tylko łokieć wyżej i wyżej - mówiła mi ta babka. Nie powiem jak czuje się mój kręgosłup, bo czuję się jak nieceznuralne śmierdzące słowo na G...Podłamałam się dośc konkretnie, że ja jestem winna temu wszystkiemu i teraz nie umiem tego naprawić i synek będzie miał wykrzywioną główkę forever. Znowu mi się wyć chce jak o tym pomyślę. Generalnie Shit happens:(

I jeszcze moje kochane sandały czarne jak śmierć rozje.lalala się bezpowrotnie, a przeżyły nie jeden Jarocin i w ogóle byłam z nimi w silnym związku emocjonalnym przez kilka lat.

Taki podły dzień, że aż mi się samej szkoda. Jedyne o co proszę to siła i wiara w to, że bęzie lepiej. Siła, bo to ostatnio towar deficytowy u mnie - choć mówią mi, świetnie sama sobie dajesz radę, taka silna babka..sralala - a ja bym powiedziała, że raczej beznadziejna. Ale nie powiem, bo to byłoby już użalanie się nad samą sobą. Lepiej nie, bo i tak jestem tego bliska.

A moje serce jeszcze tęskni i musi wstrzymać oddech na długie 65 dni.