Dzisiaj w nocy na balkonie przy papierosie, dopadł mnie chłód i wspmnienie. 7 lat temu, gdy przyjechałam sama do Poznania nie miałam nic. Była zima, na szczęście łagodna, bo tylko nawyżej -5, a ja cały czas w dwóch bluzach, marzłam, bo nie miałam na kurtkę, nie miał mi jej kto dać. Tak, wiem co to jest bieda. I mimo wszystko było wtedy jakby prościej. Życie bez tych wszystkich znaków zapytania i wielokropków. A teraz jestem ujęta w cudzysłów. Drążę temat.

"Wielu ludzi nosi w sobie ukrytego potwora, chorobę, który wysysa im krew, który ich pożera, rozpacz, która gnieździ się w ich nocy. Oto człowiek, który nie różni się od innych, chodzi, porusza się, i nikt nie wie, że ma w sobie straszliwego pasożyta - boleść stuzębną, która żyje w tym nieszczęśniku i zabija go. Nikt nie wie, że ten człowiek to topiel. Jest spokojny, ale bez dna. Od czasu do czasu niezrozumiałe drżenie przebiega po powierzchni; pojawia się jakaś zmarszczka, znika, pojawia się znów, tworzy się pęcherzy powietrza, pęka. Niby nic, w istocie to rzecz straszna: oddech nieznanej bestii. " W. Hugo

Dzisiaj nasza rocznica. Tak pięknie mi rano napisałeś. Tylko trzy zdania, kwintesencja naszej miłości, aż się popłakałam. Jesteśmy razem dwa lata, tylko, a dla mnie to całe życie, bo moje życie zaczęło się od Ciebie. Innego już nie znam i nie chcę pamiętać.Tego dnia, gdy nerwowo chodziłam po pokoju paląc papierosy w oczekiwaniu -urodziłam się, to był mój początek. Wydałam z siebie piersze tchnienie. Już wtedy wszystko było dla Ciebie.Może nie byłam tylko świadoma, że tak już zostanie, na zawsze. Chociaż musiałm to przeczuwać, bo postawiłam wszystko na jedna kartę. Ocaliłeś mnie, zapaliłeś wszystkie światła. I choć teraz czasem gasną,to moja wina, albo twoja nieobecność sprawiła.

Zamieniam się w Ciebie i jestem już Tobą. Siadam tak jak Ty, podobnie się uśmiecham. I stało się to teraz, gdy tak długo Ciebie nie ma.

Moje demony są jednak, potrafiłes zamknąć je w dłoni i schować do kieszeni, ale wracają przywoływane moją słabością i szerokopojętym masochizmem.