"Nieważne, jak długo zostaniesz 
 nic nigdy nie jest na zawsze 
 może chociaż śniadanie 
 nim się wspomnienie zatrze...

  chcę siły twego ciała 
chcę raz niecierpliwie się poddać 
i żeby ziemia, ziemia zadrżała..."    Jakubowicz.   Tak się uczepiłam tego trzęsienia ziemi... :* 

Kamilo, czasem utwierdzenie się w tym, że ktoś czuje podobnie znaczy najwięcej. Już nie myslę, że ja jedna z miliona, ja jedna z milardów serc. Ktoś czuje to samo. I nawet nie chodzi o to, że pocieszam się, że ktoś też tak się miota. Chodzi o ulgę, że ktoś rozumie.

Dziękuję Wam Bardzo za to, że jesteście dziewczyny

Ostatnio podobnie sobie myślałam, że dzięki naszym "rozmowom" zaczęłam wracać do tego co kocham - poezji, muzyki, książek, moich ukochanych cytatów. Bo jestem cytato-maniaczką:P

Nie wiem czy to mi pomaga odnaleźć siebie, ale w lustrze przynajmniej już widzę zarys postaci, wcześniej nie było nic.  Dostaję siłę i nigdy bym się nie spodziewała, że dzięki temu portalowi coś takiego się stanie. Nawrócenie na pewne ścieżki, które życie mi pozagradzało.

Tak więc mobilizujemy się nawzajem

Aż mi łezka poszła jak czytałam tego bloga jak malutka była w szpitalu...

My też ze Stasiem sporo przeżyliśmy na początku jak robił kupkę z krwią, jeżdziliśmy na IP 2 razy, bo mi pediatra kazała, atam robili badania, rentgeny, wszystko i patrzyli na mnie jak na idiotkę, bo dziecko zdrowe, a krwi w kupce coraz więcej. Domyślasz się pewnie w jakim stanie byłam przez te dni.

Nie ma większego strachu niż ten o własne dziecko.

 

Tak miało być - dokładnie. Nie wiem czy wierzysz w Boga, bo ja myślę, że Bóg widząc, że ze mną tak już źle zesłał mi dodatkowe wsparcie  Posiłki...