Martwi mnie to, że Stan tak się buja do zasypiania i przez sen. Noce ostatnio są ciężkie,  bo budzi się i kiwa się,  rzuca po łóżeczku,  czasem walnie się o szczebelki i jest ryk. Spędza mi to sen z powiek, również dosłownie.  

Pani psycholog była zadowolona z ćwiczeń,  mały wytrzymał ładnie 45 min, i nienajgorzej ćwiczył. Dużo pracy przed nami. Zapytałam ją czy jest szansa, że mały będzie się rozwijał prawidłowo. Powiedziała,  że jest duża szansa, bo wszystko możemy wyćwiczyć,  ale do 2 lat wszystko się okaże.  Mimo to martwię się,  bo Stasi nic nie chce naśladować i wciąż nic nie mówi,  nawet mama. Tylko dużo po swojemu, czasem sam do siebie rozmawia. Wiem, ze powinnam mieć więcej wiary,  ale u mojego brata też początkowo stwierdzono cechy autystyczne, a ma dziś 18 lat i wciąż nic nie mówi.  

Pragnę od dziecka mego, by wolało do mnie mamo. To tak wiele dla mnie znaczy. I tak sobie myślę,  że większość ludzi ma to wszystko za darmo. Pierwsze słowa dziecka,  prawidłową postawę,  a my od początku po górkę,  kolki, skaza, asymetria i gdy już myślałam,  ze wychodzimy na prostą okazało, się,  ze najtrudniejszą i najważniejszą walkę mamy jeszcze przed sobą.  Walkę o normalność. 

Tak, pragnę dla syna, normalności,  pierszej miłości,  połamanego serca, stluczonego kolana, kilku przyjaciół,  rodziny,  jedynki w dzienniku, radości z nowej zabawki, świadomości kim jest i że go tak bardzo kochamy. Przeciętność nam wystarczy. Nic ponad to, nic mniej. 

Jeszcze 8 mcy do 2 lat synka, 8 mcy walki i oczekiwania.

Modlitwy już nie mam na ustach, bo jakoś mi się nie klei. A szkoda, bo czasem dobrze schować się w kieszeń Boga. Ale ten mój Bóg pełne ma kieszenie, wypchane po brzegi, nie ma tam miejsca na moje błagania.  Mogę krzyczec tylko w nicość z nadzieją,  że ktoś coś odpowie.