Co u Stasia?

Hm.. ćwiczyć nie chce, ale małymi kroczkami idziemy do przodu. Cieszy mnie szczególnie, ze nauczył się,  gdzie jest brzuszek i jak go zapytam, gdzie jest to chodzi dumny i się po nim poklepuje. Jestem z tego dumna. Zapytany gdzie jest tata pokazuje paluszkiem, niestety mamy nie chce pokazać,  ale może mama to oczywista oczywistość i wysilać się nie trzeba.

Dzis pierwszy raz załapał jak trzymać łyżeczkę i z moją małą pomocą sam jadł obiadek, nie umie jeszcze sam nałożyć na łyżeczkę,  ale jak mu pomogę sam trafia do buzi.

Wieżę układa już nawet z 5 klocków. 

I dzisiaj nauczył się wchodzić na łóżko i niestety na drewnianą ławę.  Moja mina, gdy wyszłam z kuchni zobaczyć co tak cicho, a on siedział na stoliku, bezcennie bezcenna.

Po tych nagraniach z samogloskami, którymi konsekwentnie go dręczę, rozgadał się po swojemu jeszcze bardziej,  ale powtarzać nie chce. Niestety wciąż mam wrażenie,  że mówi do siebie,  bądź do jakichś rzeczy,  nie do nas.

Nieustannie walczymy o kontkat wzrokowy, z rożnym skutkiem.

Tyle mnie martwi, ale i momentami jest sie z czego cieszyć. 

Idą nam dwie górne trójki, na razie nie jest najgorzej, szczególnie jak przypomnę sobie ten armagedon jaki nas dotknął ostatnio przy czwórkach.

Mi skończyły się wszystkie seriale o wampirach ( tak czasem jestem wciąż jak słit sikstin, kocham te pierdoły i baśnie,  romanse) nie mam czego oglądać,  jakoś nic mnie nie wciąga,  więc dużo myślę i wymyślić nie mogę,  schizometria haha...

Słowo schizometria usłyszałam ostatnio w jakimś filmie, wypowiada je bohater nie znający dobrze języka francuskiego,  myląc ze schizofrenią. I tak mi jakoś cieplej na sercu, bo pewnie ja lepsze cuda popełniam siłując się z moim kulawym angielskiem. Kulawy, a wciąż ze mną wygrywa.

Miłego weekendu, ja swój rozpoczynam samotnie, bo M. w pracy na nockę. Ale może będzie więcej słońca pysznego.