Tydzień dobija końca a Migrena w świecie bardziej rzeczywistym, bardziej realnym, bardziej czułym i zdecydowanie bardziej mi z tym do twarzy.
Od kilku wieczorów zaczęliśmy majówkę ( cóż by innego przeto), popijamy zapatuleni piwo czy wino w ogrodzie, spacerujemy, pieprzymy głupoty, rozmawiamy jak niegdyś - o tym co boli i na co czekamy. W Naszym życiu już tyle doczekanych chwil, a wciąż jeszcze wszystko przed nami. Ale pomimo zajęcia własnymi "sprawami" co poniektórym osobom chciałabym powiedzieć, że o nich myślę, pomimo tego że nie ma mnie tu wirtualnie. 
Altana jest wykańczana, Kadett idzie na sprzedaż, od dziś jeździmy nowym autem a na myśl o Kadecie chce mi się płakać - jak rozstać się z autem legendą..? Bo to nie było tylko auto, które się wiecznie psuło, które nie pojechało więcej jak 110km/h, które miało tylko 4 biegi, było starsze od nas, w którym spędziliśmy tyle cudownych chwil podczas wzbogacających duszę podróży. Nie wiem czy pogodzę się z tym, że ktoś inny go kupi... że ktoś inny nim będzie jeździł, ale na złom? To jakby położyć serce i czekać aż ktoś zacznie po nim walić młotem. Uwielbiam to auto bo w nim tworzyła się nasza historia... jasne że w astrze nie trzeba do siebie krzyczeć żeby coś usłyszeć.. jasne, że jest wygodnie i pasy działają i ma pięć drzwi.. cóż jej też trzeba dać szansę i zacząć tworzyć w niej nową historię.

To takie smęty o rzęchu.. choć czasem wydaje mi się bardziej drogocenny niż jakiekolwiek inne wypasione ( w porównaniu do niego) auto.

Teraz mamy ją i niech tak będzie - przynajmniej fotelik można po ludzku zamontować i być spokojnym  o nasze bezpieczeństwo. O!

Marceli rośnie, i pije mleko krowie ( dodaję kleik a po wstrząśnięciu wygląda jak Bebiko :P) i śpi jak janiołek - Naprawdę mleko krowie czyni cuda! W dzień potrafi spać 3 h i spać w nocy z jedną tylko pobudką...!  Mleko kupuję nie uht ( za poradami) tylko takie w butelce z lodówki, jest smaczne bo sami podpijamy je Marcelemu..  dość słodkie... a Marceli mądrzeje, raczej przemądrkowuje się. Rozumie w lot co do niego mowa, ale zapomina sobie o rozumieniu, kiedy mama proponuję by poszedł z nią do domu lub w inną stronę niż sam tego chce. Chodzimy na spacery jak zawsze, ale pozwalamy sobie na spuszczanie krakenka i uczymy się chodzenia za rączkę, które idzie nawet jako tak do czasu jak czegoś nie zobaczy i nie uprze się, że będzie np stał w tym miejscu.  Sara nam towarzyszy podczas ogorodwych odkryć coraz to nowszych atrakcji, pilnuje Marcelego... w takich chwilach cieplej mi na sercu, że uratowaliśmy ją ze schroniska i jest z nami szczęśliwa, było tyle obaw kiedy z bandziołem ( Marceli inside) zdecydowaliśmy się na pieska ze schroniska. Teraz tworzymy taką drużynę, która spokojnie mogłaby wygrać mistrzostwa świata w grze zespołowej.

To mleko krowie to był strzał w dziesiątkę. Jeżeli to nie przerwa w ząbkowaniu po prostu.

Małe spacerowe przygody: czyli przenoszenie kamyków z jednej strony drogi na drugą, albo wsadzanie ich do wózka  ;)