Zaczynam być zmęczona czekaniem. A jednocześnie bardzo się boję tego co będzie za 8 dni. Nie dogodzisz panie kobiecie. 

Jutro robimy sobie naszego sylwestra - będzie szampanik truskawkowy i sałatka warstwowa z tuńczykiem, i chipsy kabanostre i będziemy my. Nie wiem jak nam to wypali, ale Marcelek może pójdzie na popołudniową drzemkę (?) i uda się go utrzymać do późnego wieczora na jakiś wolnych obrotach by zobaczył fajerwerki. Pytanie czy będzie się bać? Generalnie to ma być dzień wewnątrzny, mam takie marzenie spędzić go z nimi na maxa tak po rodzinnemu, tak blisko siebie. Tak z dużą dawką śmiechu Marcelego w tle. Obejrzeć jakiś film wspólnie ( czytajta: baję ). Rano zrobimy sałatkę i do wieczora marzeniem moim jest siedzieć z nimi i nie przejmować się otaczającym nas chaosem pod kontrolą Marcelego.

Śniegu nie ma, Farben tylko kolędy śpiewa, bo mówi, że obiecałam Marcelkowi a tego nie robię :P choinka świecąca się i ubrana stojąca na werandzie wygląda jakoś nieswojo. Dziwne pogody nastały. Morze jedzenia zostało po tych świętach, dobrze, że u nas ma kto to skonsumować nawet tydzień po terminie.. a i jajka jeszcze niesie ;) dziś ostatecznie zrobliśmy wspólnie porządek i nawet lodówkę umyliśmy. Czy u Was to też jedna z najmniej przyjemnych czynności należących do grupy "sprzątanie"? Plasuje się gdzieś blisko wynoszenia i segregowania śmieci i prasowania.

W trzewiach czuję jakiś brak stabilizacji, brak poczucia bezpieczeństwa, strach ? Od jutra już wszyscy będą mówić - no to został Ci tydzień. Tydzień, ale czego - życia czy umierania? Nie wiadomo czy się cieszą czy współczują. Wiem, że ja ledwo nogi podnoszę, a pod żebrami nic więcej miejsca. A za ponad tydzień, będę mocno obolała na środkach przeciwbólowych z drugim dzieckiem u piersi z głową pełną wszystkiego. Dosłownie WSZYSTKIEGO.