Mala zasnęła,mam chwilke dla siebie.Tylko nie mam nic do roboty,pranie juz schnie,obiad P.zrobie pózniej,bo wraca po17stej,siedze na kompie.Wczoraj byla u mnie kolezanka-juz mężatka,rodzi dopiero w maju,ale jej facet stanął na wysokości zadania.Tak sie zastanawiałam,cały czas o tym myślę,że P.jakby chcial i zamierzał sie ochajtac ze mna to juz by to zrobil dawno temu...Czuje się gorsza przez tego palanta,cholerny egoista.Siedze w domu i sie zamartwiam,nie widac lepszego jutra w naszym przypadku.Nic mnie nie cieszy,już na nic nie czekam,ani na wiosne,ani na powrót do pracy,ani na dalsze postepy Sary-jestem taka zmęczona tym wszystkim,juz straciłam wszelką nadzieję,która zawsze mi pomagała isc przez zycie nawet jak było mega zle,teraz mam wszystko gdzieś.                           Pieprzę diety i męczenie sie,żeby podobac sie P.po co?On tylko umie gadać,co do czynów lipa.Jak sie mu nie podoba -wolny!Straciłam figure po ciazy,trudno,cioś za coś.Do Pl w kwietniu nawet nie liczę ze pojadę,bo wtedy będzie nawał w pracy,a dlugi same sie nie pospłacaja,a P.jak sie okazało kolejny raz nie nadaje sie na męża,ojca,partnera.Jest nieodpowiedzialny,niezaradny i znowu wszystko będe musiała sama ogarniac,jak zawsze.Moje zycie rozpada sie na drobne kawałeczki kazdego dnia od nowa.Od miesiaca tylko płaczę,nie daje rady,juz nie chcę.Nie ma to zadnego sensu,nie ma juz po co...

Strasznie mi przykro,ze zniszczyłam sobie zycie.Smutno mi,bo kocham P.ale ile można tak wegetować?Moja córeczka nie zaslużyła sobie na taki los,ani ja.Bardzo mi smutno,ale życie mnie skopało dosłownie...