podniosłam się...  znów zachwycam się kazdym uśmiechem mojego dziecka... nie chce już odpływac gdzieś gdzie już nie wróce, żeby cofnąc czas. jestem pełna lęku, pelna tęsknoty bólu, ale jest tu i teraz, czas by zachwycać się moją córeczka... każdym ciepłem jej małych rączek, uśmiechających się oczu, potarganych włosów

mam tak strasznie parcie na drugie dziecko, że gdy patrze jak moja malutka córeczka, mój bursztynek mały urółś, to tak strasznie się ciesze, że jest taka mądra ale jednocześnie płacze, że niedawno tak nosiłam swojego dzidziusia na rekach, a teraz? ona już nie lubi jak jest dzidziusiem...

jejku czy tak całe dzieciństwo nam szybko przejdzie?? 

oglądałyśmy dziś z dorotka sesję noworodków i wiecie że ja płakałąm jak dziecko!? tak reaguje ostatnio na widok niemowlaków! zaczełam płakać, a moja córcia mnie obserwuje... doszedła usiadał na kolanach, przytuliłą i głaśzcze mnie po buzi i mówi, MOJA MAMO, MOJA MAMO...  a ja na to, przytul mnie coreczko,a  ona tak mocno mnie przytuliłą... 

ten uścisk to przytulenie, to cały mój świat... jak by wszystko staje w miejscu i nic się nie liczy kiedy moja dorotka się przytula, kiedy mówi do mnie MOJA MAMO, jestem tak dumna, tak szczęśliwa, że jestem dla kogoś tak ważna, że jestem mama... 

BOŻE tak CI dziekuje, że dajesz mi jej uśmiech, jak lekarstwo na każdy smutek, jej łzy, żebym mogła przestać użalać się nad sobą, bo przecież ona bardziej mnie potrzebuje, jej złośc, żebym mogła być spokojna pokazać jej że można inaczej, bez złości, jej uścisk, żebym mogła go odwzajemnić najmocniej jak potrafie i nauczyć ją jak prawdziwie kochać...

dziękuje ci BOŻE, ze dostałam szanse dać jej wszystko to czego mi brakowało, że mogę naprawić czyjeś błędy, a przynajmniej spróbwać...