Wchodząc w taką relację tak naprawede nie trzeba z siebie zbyt wiele dawać ani zbyt wiele oczekiwać, to jest po prostu znajomść, która moze być przydatna bo dzieci się pobawia, pogadasz sobie, a może będzie można dziecko na chwile podrzucić. Nikt nie mowi że to ma byc przyjaźń do gobowej deski, ale moze też tak być- nie wiadomo, po prostu trzeba wrzucić na luz:)

A ja myślę, ze ta propozycja zajecia sie Dorotką i pytanie o nr telefonu tak Ciebie przeraziła. I powiem Ci, ze chociaz jestem otwarta, to do propozycji, ze ktos zajmie sie naszymi dziecmi, podchodze bardzo nieufnie. I uwazam to za naturalne. A dziewczyna moim zdaniem chyba zdominowała Wasza rozmowe, wiec nie dziwie sie Twojej reakcji.

P.S. A ze mną chcesz się spotkać;-)?

Trochę za szybko  z tym wyskoczyła, to prawda...

Jestem taka sama. Mam swoją strefę komfortu , w której jest rodzina, kilka osób obcych tzn znajomych , ale.nie bliskich i boję się z niej wyjść. Miałam kiedyś przyjaciółki dwie , z jedną znałam się 20 lat z drugą 6 , dobrze było dopóki byłyśmy wszystkie pannami bez zobowiązań. Potem się okazało, że ja już do nich nie pasuje jak pojawil sie maz i dzieci. Nie mam z nimi kontaktu żadnego. Ja mam niską samoocenę , przez wady które są widoczne we mnie i z góry zakładam , że będę oceniana , krytykowana czy wysmiana. Ogólnie jak już się przełamie to łapie dobry kontakt, ale sama nie zabiegam. Ale.powiem Ci , że podczas spotkania z Kasią i Kamila- kamciosikiem poczułam się jakbym znała je z 10 lat :) długo to krótkie spotkanie sprawiało mi mnóstwo radości jak je wspominałam :)

Wiem, że warto by było się otworzyć na ludzi , może jak.wrócę do pracy się tego nauczę :)

Katiuszka, myślę że bym się spotkała, tylko teraz wogole mam jakiś czas taki dziwny, chyba po tej stracie bo tak mam po każdej przez jakiś czas, że unikam nowych znajomości, dbam o te które są. Nie umiem wyjść do ludzi. Ale myślę że to moja jakaś blokada głupia. Myślę, że wkoncu muszę stawić temu lekowi czoła i tak jak pisze agawita wyluzowac... Choć tak jak ty, dziecko oddam tylko może 5 osobom, to szczególny aspekt dla mnie, to mój największy skarb i nigdy nie pozwolilabym sobie na niepewne sytuację, czy niepewne osoby..

Rozumiem Szoszanka.. tez jesteś teraz na zakręcie...:-(  Wiem dokładnie co czujesz. Ja unikalam ludzi po stracie dzieci.

Kasia 1426, jak miło to czytać. Czułam dokłądnie to samo. Jakbym spotkała znaną od lat dobrą koleżankę. To bardzo dziwne uczucie.

Ja tez do niedawna taka bylam..teraz staram sie zmienic, troche mi sie to udaje. Jestem nieufna, wszedzie podejrzewam jakis spisek ze ktos mnie chce wykorzystac albo ma zle zamiary. A sytuacja ktora opisyalas tez by mnie zaskoczyla. Takze nie jestes nienormalna :-):-*

Anita kochana aż tak to nie nie mam, że ktoś knuje coś, albo chce mnie wykorzystać bo moja ostrożność i wewnetrzna nieufność nie wynika z mojego charakteru, bo ja właśnie bardzo naiwna jestem, ufna, ale niestety zawsze się to tak kończy że albo mnie ktoś potem poucza, wykorzystuje albo dominuje nade mną. I dlatego chyba bezpiecznie mi w tym co już mam co jest sprawdzone i zaufane. Ale wiadomo że trzeba przelamywac swoje lęki i blokady, bo nie zawsze kolejna znajomość musi być kopią ostatnich.