W sumie to racja, musiało być coś nie tak, bo moja Mama jak była ze mną w ciąży też była uderzona w brzuch, mam od tego ciemne placki na brzuchu. Trzymaj się Kochana. Życzę Ci żeby czas Ci szybko mijał, bo czas ukoi Twój ból.Pozdrawiam

Teraz już się żadna z nas nie dowie jakie były naprawdę przyczyny utraty maleństwa..Można tylko się domyślać, ale to już nic nie da... Tylko będziemy się pogrążać w smutku większym a to nie jest dobra droga... Musimy myśleć że tak już musiało być.. Że Bóg tak chciał żeby nasze maleństwa były z nim i zeby było im lepiej niz tutaj na ziemi...Lekarstwo dla nas to nie zamykać się w sobie, rozmawiać z kim się da, zająć się czymś, nie zamulać w domu... Nawet głupi spacer dużo pomaga... Wytrwałości kochane ;)

dokładnie zgadzam się 

czasem jajeczko jest po prostu puste i w 6tc nie wyksztalca sie serducho...

Wziąć na ręce, wytulić, wycałować, zobaczyć pierwszy uśmiech usłyszeć pierwszy płacz dla niektórych to banalne dla nas marzenie

Jeszcze weźmiesz swoje maleństwo na ręce. Ja po pochowaniu mojej córeczki byłam u niej codziennie na cmentarzu, miałam taką potrzebę aby być przy niej. Teraz choć mam taką potrzebę to nie mogę być częściej niż dwa razy w tygodniu, samo dojście na cmentarz sprawia że ledwo już daję radę i stawia mi się brzuch. Ja po śmierci malutkiej wzięłam ją żeby się pożegnać ale po 5 minutach mój D kazał mi ją zabrać bo psychika mi wysiadla. Ból wtedy jest niesamowity trzymając swoje dziecko po raz pierwszy a jednocześnie żegnać się z nim. Na pogrzebie nie pozwolił mój D otworzyć trumny ze względu na synka który ma 8 lat i strasznie to przeżywa do dzisiaj, razem ze mną nie chciał oddać trumienki do pochowania. To są straszne chwile i nie chcę przechodzić to kolejny raz :'(

Historia z naszych doświadczeń...

http://www.fronda.pl/a/niesamowita-historia-nasz-19-tygodniowy-syn-zyl-tylko-kilka-minut-po-urodzeniu-ale-poruszyl-tysiace-istnien,29273.html

Czytałam wczoraj i się popłakałam szkoda że w Polsce ie wszędzie podchodzą tak do rodziców żeby mogli się pożegnać z dzieckiem i spędzić trochę czasu. Nie wiem jak było u Was ale nam nie pozwolono wziąć Jasia na ręce bo miał sporo wenflonów, respirator i jeszcze trochę rurek i kabelków, mogliśmy się z Nim pożegnać jedynie siedząc przy inkubatorze.

zarazm smutna i piękna historia w sensie ,że czasem umią człowieka potraktować po ludzku

moje dziecko dla nich płód pewnie w koszu wyladowało i leży nie wiadomo gdzie:(((((